Στοιχεία υποβολής περίληψης: 91 / Feb 27, 2025 @ 6:23 PM
Παρουσίαση: Προφορική ή Αναρτημένη
Πεδίο: Παχυσαρκία-Μεταβολισμός
Τίτλος: Η θεραπεία με GLP-1 αγωνιστές βελτιώνει τα επίπεδα της μεταλλοπρωτεϊνάσης 9 στο σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών. Συσχετιση με την αντίσταση στην ινσουλίνη και τη μεταγευματική υπεργλυκαιμία.
Κείμενο:
Εισαγωγή-Σκοπός: Η αντίσταση στην ινσουλίνη και οι καρδιομεταβολικές διαταραχές αποτελούν βασικές συνιστώσες του συνδρόμου των πολυκυστικών ωοθηκών (ΣΠΩ). Τα δεδομένα σχετικά με την παρουσία υποκλινικής ή κλινικής καρδιαγγειακής νόσου στο ΣΠΩ ανεξάρτητα από τους κλασικούς παράγοντες κινδύνου για τα καρδιαγγειακά νοσήματα είναι αντικρουόμενα. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η διερεύνηση της συσχέτισης μεταξύ των υποκλινικών δεικτών αθηρωμάτωσης με την αντίσταση στην ινσουλίνη καθώς και η επίδραση των διαφορετικών θεραπευτικών επιλογών.
Υλικό -Μέθοδοι: Στη μελέτη συμπεριλήφθηκαν 40 γυναίκες με ΣΠΩ οι οποίες έλαβαν μετφορμίνη (n=20), αγωνιστές των υποδοχέων GLP-1 (n=10),ή αντισυλληπτικά δισκία (n=10). Κατά την ένταξη στη μελέτη (baseline) και στους έξι μήνες θεραπείας, διενεργήθηκε καμπύλη γλυκόζης-ινσουλίνης (OGTT) και προσδιορίστηκαν τα επίπεδα των ανδρογόνων και της μεταλλοπρωτεϊνάσης 9 (MMP9). Στους χρόνους 0΄, 60΄, 120΄ προσδιορίστηκαν η γλυκόζη, η ινσουλίνη και το perfused boundary region (PBR) του υπογλώσσιου τριχοειδικού δικτύου (υψηλές τιμές PBR αντιστοιχούν σε μειωμένο πάχος γλυκοκάλυκα). Η αντίσταση στην ινσουλίνη εκτιμήθηκε με το δείκτη Matsuda και ΗΟΜΑ.
Αποτελέσματα:Στο baseline, η ποσοστιαία μεταβολή του PBR συσχετίσθηκε με τη ποσοστιαία μεταβολή της γλυκόζης (r=0,42, p<0.05). Επιπλέον, ο δείκτης Matsuda, HΟΜΑ και τα επίπεδα τεστοστερόνης συσχετίσθηκαν με τη τιμή του PBR (r=0.41, r=0.38 και r=0.28, αντίστοιχα). Τα επίπεδα MMP9 συσχετίσθηκαν με τους δείκτες Matsuda καιHΟΜΑ (r=0.45, p<0.05 και r=0.41, p<0.05 αντίστοιχα). Έξι μήνες μετά τη θεραπεία, όλοι οι ασθενείς παρουσίασαν βελτίωση του δείκτη Matsuda (7±0.31 έναντι 9.1±0.2) και ΗΟΜΑ (5.3±0.8 έναντι 2.91±0.1),των επίπεδων MMP9 (210±30 έναντι 178±28) και τεστοστερόνης (0.44±0.05 έναντι 0.39±0.02),(p<0.05 για όλες τις συγκρίσεις). Έξι μήνες μετά τη θεραπεία, καμία συσχέτιση δεν παρατηρήθηκε μεταξύ των δεικτών αντίστασης στην ινσουλίνη και των επιπέδων τεστοστερόνης με το PBR. Οι ασθενείς που έλαβαν GLP-1 αγωνιστές παρουσίασαν τη μεγαλύτερη βελτίωση στα επίπεδα MMP9 στους 6 μήνες θεραπείας.
Συμπεράσματα: Η μεταγευματική υπεργλυκαιμία, η αντίσταση στην ινσουλίνη, συσχετίζονται με διαταραχές στο πάχος του ενδοθηλιακού γλυκοκάλυκα σε γυναίκες με ΣΠΩ. H θεραπεία του ΣΠΩ, οδηγεί σε βελτίωση της αντίστασης στην ινσουλίνη, και των βιοχημικών δεικτών αθηροσκλήρωσης, με τους GLP-1 αγωνιστές να παρουσιάζουν τη μεγαλύτερη βελτίωση.
Σημειώσεις: