Στοιχεία υποβολής περίληψης: 154 / Mar 17, 2025 @ 8:48 AM
Παρουσίαση: Προφορική
Πεδίο: Θυρεοειδής
Τίτλος: Εφαρμογή της λοβεκτομής έναντι της ολικής θυρεοειδεκτομής στην Ελλάδα. Πρώτα αποτελέσματα από πολυκεντρική καταγραφή εν όψει των νέων οδηγιών της ΑΤΑ.
Κείμενο:
Εισαγωγή: Η διαχείριση του χαμηλού κινδύνου θυρεοειδικού καρκίνου ποικίλλει ανάλογα με τις κατευθυντήριες οδηγίες αλλά και τις θεραπευτικές επιλογές των ενδοκρινολόγων. Οι κατευθυντήριες οδηγίες τόσο της Αμερικάνικης (ΑΤΑ) όσο και της Ευρωπαϊκής Θυρεοειδικής εταιρείας (ΕΤΑ) προτείνουν την λοβεκτομή για νεοπλάσματα ≤2 εκ χωρίς εμφανή εξωθυρεοειδική επέκταση. Η λοβεκτομή σε χαμηλού κινδύνου θυλακιοκυτταρικά καρκινώματα εφαρμόζεται σε υψηλό ποσοστό σε χώρες όπως η Αμερική, η Κορέα (18%, 35% αντίστοιχα), αλλά και σε Ευρωπαϊκές χώρες.
Σκοπός: Να μελετηθεί η εφαρμογή της λοβεκτομής έναντι της ολικής θυρεοειδεκτομής στην χώρα μας. Η μελέτη αυτή αφορά την πρώτη ανάλυση δεδομένων από τρία τριτοβάθμια κέντρα αναφοράς στην Ενδοκρινική Χειρουργική στην Ελλάδα.
Μέθοδοι: Αναδρομική μελέτη 3909 ασθενών που υποβλήθηκαν σε επέμβαση θυρεοειδούς από το 2019 έως το 2025 (δεδομένα τελευταίας 5ετίας). Καταγράφηκαν τα ποσοστά των ολικών θυρεοειδεκτομών καθώς και τα αντίστοιχα ποσοστά λοβεκτομών ανά πάθηση. Ιδίως για τα καρκινώματα του θυρεοειδούς έγινε ανάλυση των ιστολογικών και δημογραφικών χαρακτηριστικών των περιπτώσεων στις οποίες εφαρμόστηκε η λοβεκτομή.
Αποτελέσματα: Από σύνολο 3909 θυρεοειδεκτομών διενεργήθηκαν 160 (4%) λοβεκτομές Οι ασθενείς που υπεβλήθηκαν σε λοβεκτομή έπασχαν από ετερόπλευρη καλοήθη οζώδη νόσο με πιεστικά συμπτώματα 21.2% (34/160), από υπερλειτουργικό όζο 5% (8/160), ύποπτους όζους προς αποκλεισμό κακοήθειας 22.5% (36/160). Σε 10.6% (17/160) διενεργήθηκε συμπληρωματική θυρεοειδεκτομή μετά από διάγνωση κακοήθειας. Το 33.1% (53/160) των ασθενών υποβλήθηκε σε λοβεκτομή στα πλαίσια απώλειας σήματος παλίνδρομου λαρυγγικού νεύρου διεγχειρητικά, με σκοπό την αποφυγή του κινδύνου αμφοτερόπλευρης κάκωσης.
Το 22.5% (36/160) είχε προεγχειρητική διάγνωση κακοήθειας εκ των οποίων 77.0% (28/36) έπασχαν από θυλακιοκυτταρικό καρκίνωμα, 5.5% (2/36) από μυελοειδές καρκίνωμα, 8.3% (3/36) από πτωχά διαφοροποιημένο καρκίνωμα, σε 5.5.% (2/36) δεν διαπιστώθηκε κακοήθεια πάρα την αντίστοιχη προεγχειρητική διάγνωση, ενώ ένας ασθενής έπασχε από αναπλαστικό καρκίνωμα.
Οι ασθενείς με προεγχειρητική διάγνωση κακοήθειας που υπεβλήθησαν σε λοβεκτομή (Ν=36/1589) ήταν 17 άνδρες και 19 γυναίκες με μέση ηλικία 44.3±19.16 έτη.
Η τελική βιοψία έδειξε μικροθηλώδες καρκίνωμα σε 10/36 (27.7%), θηλώδες καρκίνωμα >1 εκ σε 17/36 (47.2%), θυλακιώδες καρκίνωμα σε 1/36 (2.7%) και ογκοκυτταρικό καρκίνωμα σε 1/36 (2.7 %). Από το σύνολο των μικροκαρκινωμάτων 4/10 εμφάνισαν υπότυπο του κλασσικού θηλώδους καρκινώματος 3/10 θηλώδη θυλακιώδους ποικιλίας, 3 πιο επιθετικούς υπότυπους ενώ 2/10 ήταν πολυεστιακά. Σε 7/10 ασθενείς διενεργήθηκε και λεμφαδενικός καθαρισμός 5 εκ των οποίων είχαν λεμφαδενικές μεταστάσεις.
Συμπεράσματα: Παρά τις συστάσεις από την ΑΤΑ και την ΕΤΑ για την αντιμετώπιση του χαμηλού κινδύνου θυρεοειδικού καρκίνου με λοβεκτομή τα ποσοστά στην χώρα μας είναι εξαιρετικά χαμηλά συγκριτικά με την πρακτική που ακολουθείται σε άλλες χώρες. Τα ευρήματα της μελέτης υπογραμμίζουν την ανάγκη για την πιο συστηματική εκπαίδευση τόσο των ενδοκρινολόγων όσο και των χειρουργών ενδοκρινών αδένων στην χώρα μας τόσο ως προς την προσεκτική προεγχειρητική διαχείριση των ασθενών όσο και για την αποφυγή άσκοπων θεραπευτικών παρεμβάσεων ενόψει και των νέων οδηγιών της ΑΤΑ που αναμένονται το 2025.
Σημειώσεις: